Gene yalnýzlýk oturuyor vücuduma
Kuruluþunu öyle bi tamamlamýþ ki
Geceler destekçi deðil,
Duygular ise hançerin ta kendisiydi bu sefer...
Bu sefer umut vardý tüm köþede
Ümitlenmek için görülen küçük ufuklarý aydýnlatýyor
Týpký bir böcek gibi ezerken
Gerçekler gün yüzüne yavaþça cýkmaya baslýyor...
Sevincin ta kendisiydi haykýrýþ
MutLuluðun gerçek yüzüydü bu sefer kavuþmak
Nefes alabilmek,
Dokunabilmekti tüm sevinç çýðlýklarý...