ul
Benim Şiirim
Yorgun bir akasya aðacýnýn dalý, þiirimde ne arýyor,
ve bir fýrtýnanýn kanatlarý,
pembelerim,
sustuklarým,
katrem,
sen’im,
su’yum,
melodilerim,
gecem, günüm, eski radyom,
neden benim þiirimdeler ki.
Yoksa sen, þiirlerimdeki o tutkulu þarkýyý bütün sokaklara
deliler gibi estirip, bu gürültülü sessizliði bu korkunç boþluðu
kuþatan kadýn mýydýn?.
Unuttun deðilmi, ben veda yerinden ayrýlalý çok oldu.
Þairlerin öldüðünü, þiirlerin sustuðunu unuttun.
Kalsaydýn, karakalemim kýþ rengi giymiþ gözlerini çizecekti.
Sessiz harflerim, seni sensiz yaþamak zorunda kalmayacaktý.
Ay vurgunu gecelerde, serseri þiirlerin prensi, senin þiirlerinde aðlamayacaktý.
Seni ne çok yazmýþým, ey Aþk...
Þiirlerimde sana dokunduðumu göremedim,
Þarkýlarýný yazdýðýmý, çok geç bildim.
Hasretini bile çekerken, kelimelerim, cümlelerim sen olmuþsun.
Ve yokluðuna çok üþümüþüm ey Aþk..
Ama yoruldum...artýk. !! gitme Aþk.. yorgunum..!!
Ama bu sefer ki, benim þiirim olacak,
Benden geçen o eski bir radyo gibi.
Kýrýk dökük bir rüzgarýn savurduðu, ben þiiri.
Kanatlarý alazlý güneþin kavurduðu, yitik bir ben þiiri olacak.
Gümüþ tabakamdaki son sigarama kadar,
Yüreðimde, o eskimeye yüz tutmuþ þarkýlar bitene kadar.
Yaralý bir yaðmur damlasý sevinçlerime kavuþana kadar
O yalnýzlýðýma yaklaþamayan gecelerin, ayak sesleri tükeninceye kadar,
Bitireceðim kendi þiirimi.
Varsýn kopsun fýrtýnalar,
Varsýn gök atlaslarý olsun kýlavuzlarý,
Varsýn koltuklar boþ, sahne suskun, þair yorgun olsun.
Yinede yazacaðým, benim þiirimi.
Ve, günlüðümden yaþam üzerine yazýlý tüm kelimeleri silmenin zamanýdýr artýk.
Acabalarýn, hiçbir zaman eksik olmadýðý bu hayatýmda,
maskeler olmayacak artýk.
yani ben, seni yepyeni bir þarkýyla, yeni þiirimde buluþturacaðým.
Yarýn yeni bir gün... sakýn gelmeyi unutma olurmu.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.