İSTANBUL (1)

Seni gördüm Ýstanbul,
Uzaklardan izledim…
Doðrusu seni hiç tanýmazken,
Birden sana imrendim…

Sana baktým Ýstanbul,
Çarþaf gibi durgundu denizin,
Cývýl cývýldý çilekeþ insanlarýn…
Hayat vardý sende canlýlýk vardý,
Kalem gibi uzanan minareler,
Adým atýlmayacak kadar kalabalýk caddeler,
Bir yanda eski eserler, yeni eserler,
Ýnan seni çok sevdim…

Seni gezdim Ýstanbul…
Çok muhteþemdi, büyüleyici Topkapý Sarayý
Sultanahmeti gezdim, Ayasofyayý,
Yürüdüm kalabalýk caddelerden,
Mutluluk okudum mahzun çehrelerden…
"-Çýt, çýt!.." diye simitçi baðýrdý,
O kadar baðýrmasýna raðmen,
Simitçi gibi bayattý…
Tombalacý geldi yanýma, elimi,
Uzattým kader torbasýna
Gözümün önünden kaçtý Marlbora…
Yürüdüm uzun sokaklarda, yürüdüm
Gözlerim seni bambaþka gördü
Bu kurulu nizam, bu ahenk
Çekip götürdü beni
Ayaklarým Eminönüne geldi…
Galat köprüsü, tüm sýrtýndaki yüke raðmen
Kendi halindeydi, þendi, güleçti…
Herkes balýk tutuyordu kenarlardan,
Gençler öpücük istiyordu yosmalardan
Denizin kirliliðini gördüm üzüldüm
Haliçi rüyamda hep tertemiz görürüdüm
Ama tüm bunlarý silip götürdü
Diðer güzelliklerin
Sanki geçmiþten geleceðe uzanýyordu
Boðaz köprüsü gibi ellerin…

26/03/1982
Necati ÞÝMÞEK

Sosyal Medyada Paylaşın: