İSTANBUL AKŞAMINDA (2002)

Unutulmaz bir gündü o günün akþamý,
Sen ve ben,..bir de Ýstanbul..
Mavi denizle bütünleþirken, mavi yeþil gözlerin,
Dedin ben; Van kedisi miyim?..
Þu esprin olmasa çekilmez birisin,
Aslýnda caným sen çok tatlý birisin..

Gezerken sahil boyu, Eminönü, SultanAhmet,
Gökyüzü pürüzsüz, ay ýþýðý altýnda sýcak hava,
Deniz dalgasýz, balýk ekmek satýlýrken sandallarda,
O ýþýltýlar altýnda ve sen yanýmdayken,
Ýstanbul’un gecesi bir baþka güzeldi..

Hiç tatmamýþtým özlem duyduðum böyle geceyi,
Sen oldun caným sebep, mutluluðumuzla bütünleþerek..
Eminönünde yürürken, o fýrsatla tuttuðunda elimi,
Yaþadýðýn mutluluðun coþkusu, inan güldürdü beni..

Dedin; bu eli nice cabalar sonucu yakalamýþken,
Bir daha býrakýr mýyým hiç seni?..
Dünya benim, ölsemde artýk gam yemem,
Bu mutluluk bana, artýk bir yýl yeter..

Bir çocuk gibi coþtu içimizde tüm duygular,
Nice uzun yol yürüdük, hiç farkýnda olmadan..
Dünya deðil umurumuzda, ebedi böyle kalsak,
Yaþadýðýmýz Ýstanbul gecesi Hep o saflýkta,
Geçmiþ rüya deðil, daim gerçekte yaþansa..


Sosyal Medyada Paylaşın: