Rüyaysa bu, artık gerçekten uyanmak istiyorum...

sevdanýn þiirini yazmaya meyilli bir adamdým ben.
kafiye kurmaya yetenekli
kuramadýðý kafiyeler kadar fakir kabul edilen.
muhtarlýktan kaðýt alabilen ancak
bir türlü belediyesine ispat edilemeyen bir yoksulluktu bu
her ramazanda erzak torbalarýyla beslenen bir hanenin,
sanki ramazan bitince acýkmayacaklarmýþ gibi
tek becerisi yazmak olan
ve yazmanýn beþ para etmedigi zamanlarda
sokaklardan karton toplayýp satmanýn asaletine inanan bir adam..

sokaklarýnda dilenirken yakalandýgý bir tanýdýðýnýn gözlerini içine bakarken
’Allah rýzasý’ için derken
boðazýnda düðümlenen ’’Rýza’’ kelimesi
nasýl bir rýzaydý ki bu
avucuna verilecek üç kuruþ için
duasýný satýlýða çýkaran
nasýl bir tanrýydýki bu
sýnav adý altýnda
çoktan seçmeli bu tür sorularý sorarken
seçeneklerin hepsini yanlýþa çýkaran...

aklýmýn içinden çýkaramadýðým
bu tuhaf hesaplaþmalarýn
bu olmuyor diyerek
silip yeniden yazmalarým
bu beni bekliyorsun diye seni aramayýþlarým
bu seni arasaydým
ne eksilirdim
ne de çýkardý içimdeki þeytan...
taþlanmaktan korktuðumdan deðil
ya taþlanmazsam diye
kendi þeytanlýðýmdan þüpheye düþüþlerim
üzerine düþen görevi
eksiksiz yapan bir fani gibi
nasýl bir görevdiki bu
bütün faniler arasýnda eþit daðýtýlmýþ
ve tanrý,
tanrý olduðu için
taþýyabileceðinden fazla yükü reva görmemiþ kuluna

rüyaysa bu, artýk gerçekten uyanmak istiyorum..!!!

þehvetinden eritilmiþ demirden daðlar deðil,
düþünceden kaleler...
ele geçmiþ surlarýmda
bir hüznün bayraklarý dalgalanmakta
göðsümün kafesine saplanan sancaðý tutan
senin ellerin
ne son fethediliþidir bu benliðimin
ne de son teslimi
yýkýlrken dizlerimin üzerine
yeniden ayaða kalkmak deðil
o dizlerin üzerinde
yeni bir aþka hazýrlanýþýdýr kalbin
dindirilemeyen kanamalardan sersefil
ne tesellisidir bu geçen zaman
ne de üstünü kapar yaralarýn
ne ayaða kalkar
nede yýkýlýr boylu boyunca
sevda dediðin
avucumdaki ateþ parçasý
ne söner kapayýnca
nede alevlenir artýk
’’seni seviyorum’’ yalanýyla...
Sosyal Medyada Paylaşın: