kaðýtttan gemilerim vardý benim bir de giymeye kýyamadýðým kýrmýzý pabuçlarým küçüçük aynalara sýðdýrýrdým yüzümü pencere tülleri duvak olurdu salkým saçak gelin olurdum kýnasýzdý ellerim
büyüdüm!
okyanus dolusu taþtý gözlerim ya yüreðim ? virane eski evler gibi ahþap merdivenleri kýrýk dökük her bir ayak izi ise hâlâ sýcak
artýk dumanlarý tütmez bacalarýn arnavut kaldýrýmlarýysa yok olmuþ adým adým yalnýzlýk döþendi þehrime sokak lambalarý bile uzak birbirine öyle ki her bir aný kaybetmiþ gölgesini
tarifsiz acýlardý altýn kafeslerde yaþanan bir bir yanan her ýþýk aslýnda aydýnlatmazdý karanlýðý kayýp giden yýldýzlar gibiydi oysa hayatlar biri diðerinden habersiz ne uðruna yittiði bile belli olmayan
ve biz adýna aþk denen bir yalana inandýrmýþtýk kendimizi oysa çocukken aþk baþka birþeydi buðulanan cama kalp çizmek ya da aðaçlara baþ harf kazýmak gibiydi
þimdi barýnaksýz tüm çiçeklerim koca bir ormandý feda ettiðim gök/yüzüm parçalý bulutlu fýrtýnalarýn saðanak geçiþinde kirpiklerim
kýrýk bir gökkuþaðý gibi gülüþlerim sinemde yarým bir tebessüm beni bana sormayýn meçhuledir gidiþim ...
Gülay Bulut
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gulay Bulut Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.