Seni ellerimle Ýndirdim Mezarýn soðuðuna Hep sorardýn bana Ölüler üþür mü oðlum Üþümek zor geliyor Oðlum çok korkuyorum
Þimdi hatýrladýkça Sessizce aðlýyorum Üþüme diye anne Gözyaþýmý akýttým mezarýna ýlýk ýlýk Üstünü taþ bloklarla Kapladým Avuçlarýmla toprak attým Mezarýný kapadým Artýk ne sesin var ne görüntün Bana teselli veren sadece hayalin O sabýrlý, metanetli duruþun Belki seslenirsin de Çýkar beni al dersin diye En son ben ayrýldým baþýndan Oysa bir þey demedin O an anladým ki anne Mezarýnda bile sen sabýrlýsýn, mutlusun Bana düþen sadece dua etmek okumak Ruhuna fatihalar yollamak yumak yumak Üzüntüm büyük ama içim rahat pamuðum Artýk üzülmüyorum çünkü sýramý savdým
Veysi Bora
Sosyal Medyada Paylaşın:
borabora Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.