Baba!
Dedi bir çocuk.
Titrek sesiyle deþti yarasýný.
Dönüp daðlara,
aðladý.
Onlarda kimsesizdi,
anladý..
Giderken elinde,
Bir tesbih vardý.
Salladý..
Bir tabuta sýðmadý acýsý.
Gözlerinden, damla damla boþaldý..
Gözlerinde feryat,
dudaklarýnda bir sitem vardý.
Baðýrdý,
o benim dünyamdý,
Hem annem,
hem babamdý..
Çocuktu,
bir gece unuttu,
sadece, bir gece avuttu.
Sonra yine,
acýnýn yolunu tuttu..
Bir gece,
musalla taþýna þunu yazdý:
BABA;HANÝ HÝÇBÝR FÝLMÝN SONU HÜSRANLA BÝTMEZDÝ,
SENDE MÝ BABA,
SENDE MÝ!!
Babanýz hayattayken doyun ona..
ERSÝN ATÝK
16.04.2007