Anneciğim

Yüce Rabbim lütfûna, seni kýlmýþ vesile,
Sen de oldun oðluna; anne, bin heves ile.

Sen bana canýndan can, kanýndan da kan verdin,
Ben karnýnda uyurken, bilmem nasýl severdin.

Ben bebekken evlerde, ne ýþýk, ne su varmýþ,
Rüzgar bir yandan girer, diðer yandan çýkarmýþ.

Bir ben miydim, biter mi, köylük yerlerin derdi?
Bunca telâþa acep, gücün nasýl yeterdi?

Demek, anne olunca, zorlar kolaylaþýyor,
Demek, annelik azmi, her engeli aþýyor.

Belki, hiç uyumadýn, ateþim biraz çýksa,
Uykuyu haram saydýn, benim gözüm açýksa.

Kim bilir, kaç geceyi, dualarla geçirdin,
Kim bilir, ilâcýmý, ne dilekle içirdin.

Doðruluðu öðrettin, bana sen amelinle,
Kimseyi incitmedin, ne dilin, ne elinle.

Bilirim, titrer hâlâ, benim için yüreðin,
Bilirim, sen annemsin, son nefesime deðin.

Ne zaman görsen beni, bin þefkâtle bakarsýn,
Zerre þüphem yoktur ki, sen en hakiki yarsýn.

Elli yaþýmda bile, kucaðýný özlerim,
Nur yüzünü görmeden, huzur bulmaz gözlerim.

Gül sesini duyunca, yüreðim tazelenir,
Ben de bilmem inan ki, bu duyguya ne denir.

Þu akýp giden zaman, sana keder vermesin,
Yüzündeki tebessüm, asla sona ermesin.

Sana olan borcumu, tasvire umman nedir?
Hakký ödenemeyen, biri varsa, annedir.

Rabbim, nasýl ödesin, bu kulun bu minneti?
Annelerden daha çok, kim hak eder cenneti.

6 Mart 2007
Veli BOSTANCI
Sosyal Medyada Paylaşın: