Hep nöbet çýkýþlarýnda kaybettim seni… Ya uykusuzluða mahkum düþüncelerim vurdu beni Ya da bilmem neyin nesi... Bir adým bile atamamýþken Yüreðimdeki sevginin yolunda Koþanlarý seyretmek bana düþtü hep Ve hep kaldýrýmlardan baktým gelip geçene Ayaðýmý yola attýðým her seferde Kara dumanlý bir kamyon gibi, Geçmiþim çarptý hep beni Ve ben Hep nöbet çýkýþlarýnda kaybettim seni… Þimdi sensizliðin soðuk nöbetlerinde Geçmeyen saatleri Ve Hiç olmayan sabahlarý bekliyorum… Bu çaresiz nöbet hiç bitmeyecek biliyorum, Yalnýzlýða mahkum uykusuzluklarým ve ben Güneþin bir daha hiç doðmayacaðýný Kara bulutlarýn göðü kaplamasýndan Seziyorum… Tutamadýðým dilimle ve Mazoþist kalbim yanlýþ sezgileriyle Hep nöbet çýkýþlarýnda kaybettim seni…
05.02.2006 16:05
Pýnar Koç
Sosyal Medyada Paylaşın:
pungare/pınar koç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.