Ana, kalbine muhtaç, sanma ki hiç yanmadým Hiç mi hastalanmadým, hiç mi seni anmadým Nice el okþadý da, hiç birine kanmadým Anacým sana hasret, sanma ki hiç yanmadým
Kollarýnda salladýn, uyumadýn uyuttun Her cefama katlandýn, ve nihayet büyüttün Doðru yolu gösterdin, cahil idim eðittin Sen yarattýn beni sen, bu halimle doðmadým
Küçük iken þýmardým, seni zahmete attým Tatlý ninnilerinle sýcak göðsünde yattým Yâr diye seni bildim, sevgiyi sende tattým Aþkýn kalbimi deldi, ilâçlarla onmadým
Kimse anlamaz iken sen anlardýn dilimden Hiç þikâyet etmezdin o en huysuz halimden Okula da götürdün tutup minik elimden Þefkatin nasýl haz ki, ana sana doymadým
Her ne yapsam ödenmez anacým senin hakkýn Sensin beni en seven, sensin bana en yakýn Asla þüphen olmasýn, þuna inan ki sakýn Kalbimdeki yerine baþkasýný koymadým
(Temmuz 1974 - Acýbadem, Ýstanbul)
Zekâi BUDAK
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zekâi Budak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.