Yalnızlık Parantezi

gözyaþým yüzümde ateþten haritalar çizmekte
sisler içinde þimdi hayalin
kaybolan gülüþünün ardýndan firar etti sevinçler
ayrýlýðýn gölgesi sinsice hayallere çelme takarken...


oysa
bergamut kokulu gün avuçlarýmda birikip
dokunurdu usulca mavi gül tenine
turuncu gömlekli güneþ ahenkle titrerdi gökyüzümde
gözlerin kanýma girerken...


bak!
yine bulutlar hüzün yaðmuruna gebe
sözcükler suskuyla birbirine eklenmekte
anýlar sürgün avuntusuz dünlere
hangi taþa baþýmý vursam ardýnda sen
gözbebeðimin ateþinde maviler erimekte...


-hangi hasreti körükler ayrýlýðýn isyan ettiren kýblesi
hangi yüreðe kefen giydirir hasretin yalým nefesi-


bilsen
ah bilsen!
içimi kemiren acýlar nasýl tüketiyor ömrümü
duygular anlamýný yitiriyor renkler solup giderken


þimdi
yalnýzlýk parantezine yerleþen düþler
veda etmekte hayata sessizce
sözlerin hançer
yaylým ateþ gözlerin
kimsesiz aþký kurþuna dizerken
eski bir günahýn bedelini ödüyor þiir
son duasýný etmeden
zamanýn cinnetiyle sonsuz yolculuða çýkarken!





Sosyal Medyada Paylaşın: