DÜN..BUGÜN..YARIN

DÜN;

Karanlýkta adým atarken mutluluklarý esir almýþým,
Yarýn olmayacak sanmýþým içimden.

Yaþamayý bilmeden serserice adýmlar atmýþým cehalet bilgisizliðimle,
Uçurum kenarlarýnda yaþadýðýmý anlayamamýþým.

Gözlerim gökyüzünü seyrederken ,
En dip tuzaklara yakalanacaðýmýn farkýna varamamýþým.

Mutluluðu büyük hayallerde aramýþ durmuþum,
gerçek sevgilerden yoksun kalmýþým

Hayatý çok ciddiye almýþým ,
Düþünmüþ ama neden diye sormamýþým.

Korkmuþum kendimden,
Rölantide sürmüþüm yokuþ aþaðý geleceði ,
Ama emniyet kemerimi takmayý unutmuþum aþk sokaklarýnda seyirdeyken.

BUGÜN;

Dünün enkazýndan çýkan bedenimi savunurken,
En büyük yaramýn sensizlik olduðunu hesaba katmamýþým .

Masalýmýn sonuna yaklaþýrken,
Aþk üçgeninde sonsuz bir boyut açmýþým.

Bir mum yakmýþým yarýna doðru,
Ama rüzgarýn yönünü hissedememiþim tenimden.

Susmamýþým haykýrmýþým,
Ama ifadelerimde derdimi insanlara anlatamamýþým.

Yalnýz kalmýþým gözyaþý sokaðýnýn loþ lambasýnýn altýnda,
Kaldýrýmlar derdimi anlar sanmýþým,
Ama onlarýn benden dertli olduðunu anlayamamýþým.

YARIN;

Hep hayallerim olmuþ ümit denizinden,
Ama hayat gemimin küreklerine asýlýp emek vermeyi unutmuþum .

Sözcükler kurmuþum bugünün zýttýn da,
Her hikayenin sonu gibi iyiler kazanýr sanmýþým safça.

Tuzaklarýn beni yok ettiðini görmemiþim,
Yýkýntýlarýmýn arasýnda can çekiþmiþ durmuþum.

Okyanusun en dibinde nefessiz kalýrcasýna,
Mutsuz bir son canlandýrmýþým virane hayatýmda.

Kalýplarýmý yýkamamýþým,
Monotonluk çarkýnda sýkýþýp kalmýþým umursamazca.

Yalanlarým olmuþ ilk baþta beyaz kar taneleri þeklinde,
Sonra bir çýða dönüþmüþ anlayamamýþým.

Hep baþkasýný düþünmekten,
Aynada ki yansýmama bile yabancý kalmýþým .

Son nefesimi korkak bir þekilde verirken,
Yaþamýn ölümle baþladýðýnýn çok geç farkýna varmýþým.









Sosyal Medyada Paylaşın: