Daha baþlamadan biten bir adamýn aynadaki yokluðuyum ben, Mevsim bahar olmaz bir daha Erteledim tüm sevinçlerimi, Ve bir daha belki de hiç görmeyeceðim, Çocukluðumda kalan o içten gülmeleri...
Kanadý kýrýk,kimsesiz yiten bir adamýn nasýr tutmuþ elleriyim ben, Yüzüme bakmasýn kimse utanýrým kendimden. Yedi kat dibinde kalmýþým çýkamýyorum o yerden, Sýrtým hep hançer izi, ellerim kelepçeli, Yüreðim acý acý kanýyor þimdi...
Ölüme terk edilen sefil bir adamýn, Muhtaç olduðu bir dile umudum ben, Bir parça bile umudu olmayan, Deva olduðum onca insanýn gülen yüzüne raðmen, Hep yarým kalmýþlýklarla bakýyorum dünyaya, Aðlýyorum gözyaþlarým, Gözümde birer hüzün tanesi....
Her kavgada yenilmiþ, Ýhanetle süslenmiþ, Ve Hýzýr’ýn bile yetiþemediði sýkýþan kulun, acý dolu hatýrasýyým ben, Anýlarla avutuyorum çocuk kalbimi, Ki anýlar da yaralýyor hiç gülmeyen bu hüzünlü çehremi...
Herkesin unuttuðu ama hiç unutmayan o yitik þairim ben, Engin´e söylerim derdimi, anlar mý ki bilmem... Yazarým herkese hayatý, insaný, aþký Ve kimseni bilmediði o uzak yerde ölüyüm ben, Anneme de söyleyin ne olur, Bir gün bile mutlu olamadým ben... Sosyal Medyada Paylaşın:
Kelâm İşçisi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.