/Kurgular senindi Çýðlýklar benim Ve ben bunu hiç unutmadým/
Elif...
An, içi boþaltýlmýþ bir ceylan gibi asýlý kalýr duvarlarda Ay kýrmaz karanlýðý elif nerede toplanýr düþen yýldýzlar þahit olunur mu geceaçanlara
Göðün uðultusu,sokaðýn çýðlýðýnda kim siler buðulanan camlarý çatýda kumru kokusu yeter mi sarmaþýklarý uzatmaya
Güneþ deðmeyen ormanlar düþün Üstünde martýlarýn uçmadýðý bir deniz kýyýlara çarpmayan suyun rengi bellidir artýk bu kentte yürümüyorsan
Köpekler dahi iþemez kaldýrýmlara elif satýlýða çýkar oturduðum banklar renk sevmez gözlerim iz sürmez yüz beðenmez bulutlardan sana
Artýk bir çocuk bile deðilim gözyaþlarýmý, süslü birer inci gibi avuçlamýyor hiç kimse hiç kimse diyorum elif bildiðin tüm oyunlar boynuma paslý bir giyotin bundan böyle
Saçlarýma bol gelir ceketim düþtüðünde gölgem çamura eritir o yaðmurlar beni bulvar kahvelerini nasýl terkederim gözlerin siper deðilse bakýþlarýma ölüyümdür bu...
Devin Karaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Devin Karaca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.