dinle

anne,
seninle pierre loti’de içtiðimiz o keskin kokulu çaydan sonra
gözlerime dolan yaþlar
ve gücünü yitiren parmaklarým
bir soðuk kýþ gününün
bilmem hangi makamda bestelenmiþ türküsünün
kavuþtaðýnda,
umutsuzca,
dokunuyor çocukluðumun masallarýna.

ve gün doðmadan
aklýmda dünden kalan ne varsa
o meydanýn taþlarýna tek tek iþlenmiþ
o yaðmurun damlalarýnda iðne iðne
ada vapurunun acý düdüðü gibi yüreðimde.

anne,
halvetten yeni çýkmýþ bir derviþin
lale motifleri gibi yüreðinde
o ebruli titreyiþin
neva perdesinden yükselen soluðu neyimde.

sana, bana ve herkese
kimsenin kimseyi görmediði caddelerde
olabildiðince sessizce
olabildiðince aðrýlý bir sýkýntý
doðduðun gün gibi solgun bir vakitte
bilmediklerimizle rakseder içimizde ..

../ ellerimizde alýþveriþ poþetleri
ardýmýzda gölgelerimiz unuttuðumuz...
bu anlamsýz nazirede
sen gülsen ben neyim
ben neysem sen gül ?/

ruhum köþeye kýstýrýlmýþ
ruhum isyan ediyor dünyamýn demirden seslerine
/damarlarýmý üþüten/

anne,
sana bir mektup daha yazayým diyorum
elim varmýyor

anne,
bu þehirde kimsecikler içimdeki sesi duymuyor...

seni özledim.













Sosyal Medyada Paylaşın: