Umut suyunun içine ümitsizlik damlasý katýlýp zehirlenmiþ , ölmüþ, Arkasýndan bir tek aðlayaný olmadan topraða verilmiþ, Üzeri kapatýlmadan býrakýlýp gidilmiþ, Yinede nefes alamayan, Yinede hiç bir þey göremeyen gözlerine kan birikmiþ bir ceset gibiyim. Aslýnda gibisi fazla durdu üstümde Ben öldüðünde gözleri kapatýlmaya tenezzül edilmemiþ Sancýlarý fark edilmemiþ sahipsiz o cesedin ta kendisiyim…
Kar yaðar üzerime bazen, yaðmur da yaðar belki; Ama hissetmem ben yinede yüzüme öfkesini kusan sonsuz semanýn kinini. Üþümek nedir bilmem, Bilmem yanmak nedir. Titremek nedir bilmez bedenim. Sarar beni aþklara bulanmýþ, ayrýlýklarla yýkanmýþ , simsiyahtan daha kara kefenim… Kasým CAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
kasımm can Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.