Suya kayan anlarýn hatýrasý içimde
Kor desenli sözcükler çalýnmýþ bilmem kimde?
Yaðmalandým vuruldum geçen sene ekimde
Göçmen kuþlar söylerken ayrýlýk türküsünü
Þiirlerle öldürdüm sevdanýn öyküsünü.
Hecelere yükledim hissettin mi çaðrýmý?
Rüzgârlarýn diþleri parçaladý baðrýmý
Geceye koþan mehtap dindirmedi aðrýmý
Dalgalarla çarpýþtý dinmek bilmez celâlim
Tüm dünyaya yayýldý gönülden ihtilâlim.
Artýk solgun resminle ýþýmýyor akþamlar
Rahat vermez hücremde süründüren bu gamlar
Kalbimin kýrýðýndan acýtan anlar damlar
Seher vakti çiçekler yudumlarken son çiyi
Ýki düþ arasýnda yitirdim bu sevgiyi.
Sararan yapraklarla ezildi bak kederim
Hasrete mahkûm oldu gönül denen ejderim
Ezaya ekmek banýp “Bu kadar yeter!” derim
Gururum parçalandý bir örümcek aðýnda.
Dert devþirdi kýlýçlar birden aðrý daðýnda.
Günler geçmek bilmedi periþan harap ayým
Çöle düþtü ikbâlim hicran mý benim payým?
Ýþte budur ahvâlim daha neler yapayým?
Zaman geçti üstünden tükendi bende aþkýn
Çaðlar içimdeki gam çaðlayan kadar taþkýn.
Titretsin yeryüzünü dem karasý bakýþlar
Ezmemeli ruhumu kalpten kalbe akýþlar
Ýlkbaharý özledim uzak kalsýn tüm kýþlar
Vuslata zincirleyip derdini yasakladým
Hayalini cebimden alýp aya sakladým.
Afet Kýrat
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.En Çok Okunan Şiirleri
AFFET BABA DESEM Kİ... KARA GÖZLÜM RİCA EDERİM BAYIM YAKARIŞ SAÇLARIN, AH O SAÇLARIN! HEY BİNGÖL, YAYLA DERE! VEZN-İ AHAR SARMAŞIK MEHMET’İM