umudunu katýp demire eritirken potada kendini bedeni sürgün verir yeniden uzar kollarý iki yandan kor kabuklu iki fidan gibi…
köz sezilir gözlerinde, bir elinde cennet bir elinde cehennem taþýr, alýþýr ölüme yavaþ yavaþ; aþ kavgasýdýr bu yazgýsý ateþtir yoldaþ! deðiþmez maden çaðýndan beri…
baþýndaki yanardaðdan alnýndan süzülür kýzýl teri, bu yüzden derisinde derindir asla silinmez lav çizgileri…
topraktan madene madenden ateþe ateþten insana dönüþür bütün döküm iþçileri…
þairler de ateþ iþçisidir; söz tutuþturur dilinde bir ucu irem bir ucu irindir kalemlerin, sahtesi deðil Aslý’nýn aslýdýr yüreklerdeki; aþk kavgasýdýr bu kuzum! kaderi ayrýlýktýr âþýklarýn deðiþmez Kerem devrinden beri…
þairler de ateþ iþçisidir sevdalarýnda, kendini yakýp kendini döker, bu yüzden þairine benzer her þiir…
ö.n
Sosyal Medyada Paylaşın:
ÖmerNazmi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.