Islaktý saçlarý,güzeldi yine o nefis dudaklarý. Onu gördüðümde gözlerinde yine gözyaþlarý, Elinde bir mendil,giderdi yolumdan gitmek istemese bile. Yolumuz çoktan bitmiþti zaten,ikimizde farkýnda deðildik bu durumun. Eksik bir aksanla ses belirdi ileriden. Yolun sonundan,geriye doðru yolculuk baþlýyordu. Etrafýmda eþsiz anýlarla kaplý kaldýrýmlar...elimde bavulum... Onun saçlarý hala ýslaktý. Buruk bir güzellik çevresini sarmalamýþtý onu her zaman ki gibi. Daha nasýl betimlenirdi ki? Frambuazlý turta kadar güzel,en az onun kadar damaðýmda kalýcýydý teni,kokusu. Sonra sonra... Sisli bir camdan bakar gibi dona kalmýþtý etraftaki insanlar. Garip bir fýsýltýyla bize bakýyorlardý.Ne olmuþtu ki bize? Neydi bu acý konuþmalar? Sormaya çalýþtým ama duymadýlar sanýrým...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Muhammedercem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.