Gün býraktý kendini
Daðýn arkasýna
Senin gibiydi giderken
Esmer, derin bir geceye
Kaç kum tanesi daha ister
Kovuþturmasýz bir aþk için
Kaç kelle, kaç ölümlü
ve dahi kim bilir
Bir o kadar da iðne batýmý
Yalan lüzum eder
Aðrýyla bölünür deliksiz uyku
En yalýn hallerinde bu sýzý
Mutsuzluða da alýþýr
Sorsan, yen içinde
Baksan, kör atýmý bir kalp
ve bulduðu her gölgemi
Vursun baþsýz süvari
Bu hallere alýþýyorsam
Yar…
Tutuþan güz yapraklarýndan
Yeni bir ölüm doður bana
ve ser üzerime gazlý tülbendi
Yaralarýmdan sýzan ümidi
Bastýr parmak uçlarýnla
Yitirilen kaç an varsa
Zamanlý, zamansýz
ve aman dilemeyen inadýma inat
Hoyrat bir aðýtýn kollarýna
Hýrçýn bir rüzgârýn ahiyle sarýl
Bu yer,
“Mesut Bir Adam Çýkmazý” deðil
Dört mukaddesin önüne eðildim
Ve her kutsal lafzýn kalbiyle
Huzuru beklerim…