ŞİİR OLMAK

beni tanýmadýn mý yoksa...
tutma elimden o zaman
kelimelerim sana anlamsýz gelir
oysa dursan bende...
çocuk olmayý öðretebilirdim sana
ruyasýnda ucabilen...

beni tanýmadýn mý yoksa...
bazen cantana sýcaklýk doldururdum not defterinin içinden
þehir içi arabalarýnda iki diþinin arasýndaki karalýktan çýkar
buðulu camlara kelimeler werirdim sana
sen ürkek çekingen serçe yürekli sewiyorken....

beni tanýmadýnmý yoksa
tutki tanýmýyorsun
elinden tutuðun cocuklarin kimisin o zaman
öðretmenimi...?
kelime öðreticisimi..?
amcasý, dayýsý aðabeyi...
ben annesi olurdum mesela sýrf dokunduðuna dokunmak için...
emzirmek için kelimelerimi ruhlarýna
goðüslerime niniler doldurup awuçla masal surerdim saçlarýna
neyse uzattým doðrudur
eyyy kalabalýk mecalin...
sen kendi çocukluðunu kaybetmiþsin...
benim kirlenmiþliðimi çocuklaþtýramazsýn

beni tanýmazsýn
eskimek istemiyorum ahþap raflarda
toz zerreleri kelimelerimin arasinda raksederken...
aðzinda münferit dunya gorusleri ucuz þahsiyetlerin
’’bu benim’’ desin istemiyorum...
ben bir þiirim bir militanýn ruhundaki isayan...
bir yetmenin yüreðindeki aþk...
bir aðaçta yel bekleyen olgun bir meywe olmalýyým...
27/04/09 (wenamýri)
Sosyal Medyada Paylaşın: