uzun süredir kendi kendimle konuþuyorum
sorun deðil, bunu ben de yapýyorum
peki...kendin , sana cevaplar veriyor mu...!
hayýr...çünkü o aþýk...ben deðil...
durduk yere gideceðim diyen
iç sesli bir intihar
mutluluk habercisi kimliði ile üflüyor þeytana
tam da üflemiþken tanrý
aklýný aklýma
oynanmaya müsait girizgâhý ile selamlýyorsun alayý
alayýna giden usturuplu kelâm ile
/hastasýn sen
biliyorum...sanýrým üþüttüm/
üþümüþ kuþlarý kanatlarýndan çekiþtiren gözlerin
ruhunu çekiþtiren sanrýya pek bir duacý
deðil mi ki dua da yalnýz
yalnýz sana mý okunmalý
okunmadýkça esamen aþk’ýn bin türlü hecesinde
önce gece
sonra sen düþeceksiniz aklýmýn mahþerine
/öyle deðil caným...ruhun hasta, ruhun
iyi de kalbimin niye haberi yok/
az yaklaþ hele cancaðýzým
”ýstýrap ruhu ile doðmuþsun
nereye gitsen sorun”
baþý kýçý belli bir ihmâl þimdi gidiþin
ilân etmiþ seferini
nerden yaksam ki kýnasýný
orada yazýlsýn yeniden alýnyazýsý
/çünkü... kalbinde sen varsýn
anladým caným,anladým...ruhumda da sen/
iki sûrette yaþlanýyor insan
baktýkça kendine aynada
ayna yalan bir hakikat
tarýyor geçmiþinin saçlarýný
sancýlarýný
kývrýmlarý hüzünlü ak’lar
gerçeðin habercisi
erdem artýk sadece çürümüþ beden ismi
yalan zaten kaçar göçer bir efendi
/neden beni hep üzüyorsun
çünkü sen kendini hiç üzmüyorsun/
þiþesiyle dikince pasiflorayý
iyi ile kötü oynaþýyor kucaðýnda
biri diðerine aþýk
ama diðeri hep kaybetmeye alýþýk
çözmüþtün belki adem olaný
hani muammaydý ya havva
iþte o kavramsal bir yanýlsama
takma kafana
sana düþen biraz daha fazla acýma/k
acýt/ma…!
/hastasýn sen…biliyorsun deðil mi
iþte bu yüzden seviyorsun beni…biliyorsun deðil mi/
antidepresanlar
oradan bakýnca içi boþ hayatlar
þimdi azýnlýkta olan
sahici biri gibi çýkýyorsun karþýma
kimdik biz
nasýl severdik
aþk’la uyuþturulmuþ kimliklerdik
bu dünya ikimize dar dedin
iki dünyadan biri dedim
sen gittin öldün
iyi bok yedin…
/doðru konuþ…ölümün ardýndan bunlar söylenmez
iyi de aþkým…ben öldüm,sen deðil ki…/