Devleşen anlar
Özledim iþte yine kokunu
Ahh o þaheser gibi dokunu
Özlemek elde deðil ki tutsam
Yok etmek için çaresiz yutsam
Kara trenlere duygu yükleyen ki o
Ardýn sýra deli divane kükreyen ki o
Gel desem gelmezsin, o beni bilir
Ne zaman istesem, anýnda gelir
Vefalýdýr, kalenderdir halden de anlar
Duygular þahlanýr, devleþir anlar
sen bir kenara deðil beni kuyuya attýn
özlem bekasýnda bir ben yarattýn
zaman ilerler, düþtükçe artar, azalmaz
ben ve kuyu deðil bel ki zaman haz almaz
bir þey sorma bana, yarýn ne olur?
Ya ben beni, ya sen seni bulur.
Gitmek rüzgara karþý, dirençler uçurur
Arþ tepemde kaybolur, aþk ruhumu göçürür
O an ki, avuçlar aklýmý, baþýmdan alýr
Sade bir ceset gibi, bitkin bedenim kalýr
sonu ne dir, nasýldýr, olanaksýz bilmek
ya yarýda kesecek, ya sonudur ölmek!..
Muhittin Daðhan
24-04-2009
01 30
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.