Son İstasyon

terk edilmiþ serçe ürpertisi içimde
sesime çarpan rüzgar piþman
baþý önde...
derin sessizliði kuþanan gün
izini hançerleyen sinsi gölge peþinde...


eksik kalan sözcükler patlýyor ta derinlerde
soluðumda alevlenen adýn tükeniyor günbe gün
aklýmý ýsýran düþünceler hala vazgeçemediðimde…


-yalnýzlýk ekseninde dönen
kýrýk bir gölgedir hüzün-
ve ýssýzlýðýnda haykýran dað soluðunda
mahzun yüzün...


her suskun pencere buðusunda gözlerin
her yaðmur ardý kekik kokusu ellerin


gülüþün söðüt gölgesinde su
nefesin taze fesleðen kokusu


ne zaman harmanýndan ses gelse
þiirlerim çiçek açar mevsimsiz
arsýz düþler kurulur sýrça köþkün baþ köþesine
susuþunla kanar öpüþtüðümüz yerler


zaman ak sakalýný sývazlayarak giderken
sararmýþ ayak izlerini býrakýr seneler
rüzgar keskin hançeriyle künyesiz kenti
çýðlýklar içinde acýmasýzca katleder


avucunda kanar mendilin
son istasyonda ömrüne tetik sesi deðerken!



Sosyal Medyada Paylaşın: