Sen Yoksun Ya!

Caddelerde aradým seni yoktun dün gece Beyoðlu’nda
Yokluðun üzmedi diyeceðim, inanmayacaksýn
Yaðmurun altýnda romantik âþýklarýn yürüyüþlerini seyrettim
Sen yoksun ya; iþkence gibi geldi bana
Ýstiklal’de kitap aldýðýmýz amca gözlerimin içine bakýyordu
Biran seni soracak sandým, ama o raflarla uðraþtý durdu
Sen yoksun ya; ne desem boþ, ne yapsam boþ,
Yine yürüyemiyorum insanlarýn içinde boðuldum
Yokluðunda üzülmeyecek biri var mý bildiðin
Çok duygusal ve romantik, hatta sempatik olan
Sen yoksun ya hayattan hiç mi hiç zevk almýyorum
Tek yaptýðým þey nefes alýp vermek
Hayatýmý deðiþtirecek, beni mutlu edecek
Kimseyi bulamadým. Hala arkadaþlar arýyorum
Sen yoksun ya; umutlarým tükendi,
Gidecek bir yerim dahi yok artýk.
Eskisi gibi gitarda çalmýyorum
Teli koptu kopalý, bakmadým bile yüzüne
Bir nefeslik caným var iþte
Onu bitirmeye çalýþýyorum
Sen yoksun ya; tadým tuzum kalmadý
Ýkinci aþkým Ýstanbul bile eziyet ediyor bana
Sensizlik ne zormuþ meðer bilemedim
Þimdi kim bilir nerelerdesin
Benim düþtüðüm halde misin?
Yoksa vur patlasýn çal oynasýn mý diyorsun.
Her gece bir baþka barda, sabah mý ediyorsun..
Bilsem ki; buralardasýn!
Sen yoksun ya…

Ýsktanbul’da ilk Ayrýlýk 1995

Sosyal Medyada Paylaşın: