Gecenin bir saatindeyim, evimde…
Sokakta komþunun kýnasý yapýlýyor,
Kurulmuþ hoperlörler, mikrofon…
Herkes kýnada, yalnýz sayýlýrým.
Dýþarýda, taverna müziðinden tutun da,
Her türlü müzik, mahalleyi inletiyor.
Benim elimde kalem, önümde ajandam
Masamda, bir termos çay,
Bardaðýmda dolu, yudumluyorum…
Bu mýsralarýmý yazýyorum.
“Oh be, hayat varmýþ…
Gel keyfim, gel !...” derken,
Dostlarým düþüyor aklýma…
Az önce, günlük sigara istikakýmýn
Sonuncusunu da yaktým…
“Bir de, dostlarým geliverse,
Yanýmda oluverseler…!” diyorum.
Özlüyorum onlarý, o kadar ki anlatamam
Hasan BILDIRKÝ hocamýn ellerini kaldýrýp,
“ Dur, bir dakka…” diyerek, sýk sýk
Konuþmalarý bölmesini özlüyorum…
Abdullah KABAK’ýn sözü kesildikçe
Her seferinde sinirlenip, kýzar gibi yapmasýný ,
O saf dostluk tartýþmasýný özlüyorum…
Mustafa KOCABIYIK OÐLU’NUN
Her konuþmaya baþlayýþýnda,
Ýþaretler yapýp, “ Þimdi…”
Demesi geliyor aklýma, boynum bükülüyor…
Onlarý izlerken, ya da dinlerken,
Benim dudaklarýmdaki tatlý tebessüm,
Yine beliriyor dudaklarýmda…
Gecem, onlarý özlemekle geçiyor,
Soðumuþ çayýmý yudumluyorum…
14. 07. 2004
Suat TUTAK
Saat: 21.30