KARDAN ADAM (ERİMEKTEN KORKMAYAN)
Eriyen kardan adamý izlemek gibi,
acýklý bir filmin sonuydu hüzünlü yitiþin...
Kanadý kýrýlan minik serçeyi,
düþünmekti yokluðun,baþlangýcý bitiþin...
Bir varsýn bir yoksun,yokkende hep var,
damarýmda kan yerine dolaþýuyorsun...
Morgda kalmýþ o soðuk bedeni sarar,
çaresiz kollarýmda anlamsýz bakýyorsun...
Nasýlda çocuk,nasýl tutkulu,
kelebek kalbim atar oyuncak...
Uykusuz gözlerim yorgun buðulu,
göðsünde uyuya kalýrým ancak...
Yüreðim köksüz yitik sarmaþýk,
dallarým kurumuþ,topraklarýnda susuz...
Beynimin en ücra yeri bile karmaþýk,
palyaço aðlýyor vede çok mutsuz...
Uyanýyorum ama rüyadayým þaþkýn,
bakamýyorum artýk kýrdýðým aynalara...
Sonu yok bu azgýn,yüzsüz telaþýn,
sitemim sadece seni çalan yýllara...
Her saat ateþ ateþ sinemi yakan,
gözlerimi daðlayýp kör eden ihtiyar...
Kansýz damarýmda zehir olupta akan,
ayrýlýðýn mevsimi vuslat sonbahar...
Dinliyorum sensizliðin iç acýtan feryadýný,
bedenim ruhuma haram,uzakken sana...
Dayanacak bir parçam bile kalmadýðýný,
anlatýyorum beni hiç anlamayanlara...
KADINIM...DALLARIMDAN KOPUP GÝDEN YAPRAÐIM,
GÜNBEGÜN KALBÝM ÖLMÜYORMU NASILSA...
GÜNEÞ DOÐDU KIZILLANDI TOPRAÐIM,
O ERÝYEN KARDAN ADAM BENMÝYÝM YOKSA...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.