Bu yatak,her sabah ardýmdan bakar, üzülür sensiz geçen uykularýma... Ve her gece hüzünlü bir aðýt yakar, acý duyar,senden kalan gönül yarama...
Boþ oda,perdeler,yorgan ve yastýk, boynu bükük ömrümde sessiz arkadaþlarým... Umut etmek anlamsýz,vakit geç artýk, boþuna zehir oldu,o en güzel yýllarým...
Ayna ayna,söyle bana,yada sus pus kal, benden daha aþýðýný getir karþýma... Mutluluk güle güle,haydi hoþçakal, þeytan bile aldýrmýyor çocuk yaþýma...
Hoyrat baþým genç deðil,asýrlýk yaþlý, yokluðun mezarsýz çürüyen beden... Ayrýlýk,sevmekten bile telaþlý, ölmeyeceðim,sen kapýmdan girmeden...
Sevgilim,beþinci mevsimim, senden kalan her aný nasýlda sýcak... Ayaz vurdu,titriyor kirpiklerim, sensiz oda,sensiz perde,bu soðuk yatak... Sosyal Medyada Paylaşın:
Kelâm İşçisi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.