Son vagon sadece 12 koltuktu...

Kara bir trenin son vagonundaki
15 nolu koltukta unuttum
En güzel inançlarýmý…
Mabedlerimde paklamýþtým yalan yanlýþ
Kendimce masum günahlarýmý…
Kurtuluþtu kimi zaman,
Kimi zaman sessiz bir serzeniþ,
Kimi zamansa kendi gerçeklerimden
Koþarcasýna bir kaçýþ…
Hatalarýmda oldu kimi zaman,
Zor sorularý hep en son cevaplamak gibi…
Acýlarýmla yüzleþmeyi öðrenemedim hiçbir vakit,
Hep kaçtým ve hep ardýmda býraktým…
Sevgili dostumun da dediði gibi,
Ve an geldi,
Dolaþtý bacaklarýma,
Düþtüm iþte…
Kara bir trenin son vagonundaki
15 nolu koltukta unuttum
En güzel rüyalarýmý…
Hayallerimle avunup,uyumak istemediðim,
Ama uykuya yenildiðim gecelerde gördüm,
Karabasanlara galip gelen hayal sevdalarýmý…
Hayaldi kimi zaman,
Kimi zaman iki saniyelik bir düþ…
Mutsuzluk aðaçlarýnýn altýnda ýslanýrken umutlarým,
Sarý bir güneþ sýcaðýnda kurumak,
Masmavi bulutlar üzerinde gezinmekti
Belkide o iki saniyelik an…
Kimi zaman,
Firari bir aþka koþmak gibiydi rüzgardan daha hýzlý,
Ve kimi zaman,
Acýlardan kaçýþtý ardýnda izler býrakmadan…
Kara bir trenin son vagonundaki
15 nolu koltukta unuttum
En güzel sevdalarýmý…
Acýmasýzca çiðnenen,hesaba alýnmayan duygularým,
Ve yürekliliðimle kimseye savunamadýðým aþkým…
Lunaparka gittim
Ama eðlenmiyordu yüreðim…
Bütün yaþadýðým mutluluklar bana,
Ben ise lunaparka aittim…
Dalga geçmedim hiç palyaçolarýn gülümsemeleriyle,
Ve hiç korkmadým bu kez
Dönme dolaptan düþüp ölmeye…
Kara bir trenin son vagonundaki
15 nolu koltukta unuttum
Hayatýmý…
16.05.06
Sosyal Medyada Paylaşın: