On bir’imi devirip, on iki’me girmiþtim Ýlkokul’u bitirip, Orta bir’e geçmiþtim. Harçlýk biriktirerek “PENTHOUSE” aldým bir gün Suçüstü yakalandým, oldum sokaða sürgün.
Anam, maþayla dövmüþ, zýrlýyordum sokakta Sardý beni koynuna; Esmer tatlýsý güzel !.. Bir an nefessiz koydu o, taþ gibi göðüsler Hiç aklýmdan çýkmadý o gün, bu gün GÜLÜMSER !
O, sarmaþma sonrasý bana bir þeyler oldu Nasýl desem ki size, az birazcýk kiþisel !.. Bir anlam veremedim durdu sanýrým kalbim Benden on yaþ büyüktü; Komþu kýzý GÜLÜMSER.
Her gün karþýlaþýrdýk. O, þehlâ gözleriyle Saçýný yana atýp, bana bakýp gülümser Ordan, burdan okþayýp, öperdi yanaðýmdan “Benim, küçük aþkýmsýn” derdi, bana GÜLÜMSER.
Süslenip, giyinince tek o’na yakýþýrdý Japone kol blûzlar, uzun yýrtmaç etekler Çýkýp ta mahalleye salýnýþý yeterdi “Mavi boncuk daðýtýr...” sakýz çiðner… GÜLÜMSER.
Yanaðýnda tek gamze, gerdan da üç ben vardý Dönüp, dönüp bakardý ilk göz göze gelenler Kimisi hastanede, kimi mahpuslardaydý Çok gencin hayatýný felç etmiþti GÜLÜMSER.
Yanýk bir sesi vardý, “Ýntizar’ý” söylerdi Bir þarkýsý vardý ki; Benim aklým ermezdi O þarkýyý söylerken aðlatýrdý herkes’i Kendisi de aðlardý “Fýndýk kurdu” GÜLÜMSER.
“Aþkýn gözü kördü” ya !.. Önce komþular gördü Neler, neler dediler... Oðlanýn adý; YÜKSEL !... Ve... kader aðlarýný örümcek gibi ördü “Baþlýðý” ödenirse... Gitti, gider GÜLÜMSER
Kefenliði andýran beyaz gelinliðiyle Çýktý baba evinden gözünde yaþlarý sel Anlatýlmaz hislere kapýldým O, giderken Gözü arkada kaldý, son kez baktý GÜLÜMSER
.........................
“Unuttum” sanýyordum, çok yýl geçti üstünden Delikanlýydým artýk, her problem; Çözümsel “Ýlk kez milli” olmaya, mâlum bir yere gittik Yüksel’i satmýþ O’nu !.. Karþýmdaydý GÜLÜMSER.
Evlenip de gidince, çabuk geçmiþ hoþ günler Çocuk doðuramamýþ, fail-î sabit; Yüksel. Daðýttýrmaz yuvayý, “KUMA” yý da benimser Yüksel, hayýrsýz çýkar; Sermayedir GÜLÜMSER.
“Sittin sene” de geçse, unutamazmýþ beni O, herkes’i aðlatan þarký vardý ya hani !.. Ancak o gün öðrendim, “MAKBER” miþ söylediði Ýþte, o’nu söyledi… acý, acý GÜLÜMSER.
Bana bir haller oldu, teþhis koyamadýlar Derde deva bulmaya yemin etmiþ tabipler. Boþuna okumuþlar; Farmakoloji... falan Sen harici bu derde, derman yokmuþ; GÜLÜMSER.
“Dut yemiþ, bülbül” idim, geceydi hep gündüzler Okuyup, üflediler; Evliyalar.. Erenler !.. Kitabýnda yazmamýþ; Vahiy inmiþ Nebi’ler Seni sevmek ne kutsal ibadetmiþ; GÜLÜMSER.
.......................
O, cihan güzeli ki; Kýyýverdi canýna Gözümü kýrpsam bir an, hayali ki; Gülümser, En içten dileðimle yazdým “Mezar taþý” na Ýlk gözaðrým, ilk aþkým; Komþu kýzý GÜLÜMSER.