aþk ile...
gözüm sen kafesinde bir hüznün
çýðýrtkan insafsýzýný okþuyor
zamanýn kuþattýðý bedene
aþk
kör kuyular diyor
ayartýldýðým ruha
istedim de geldim
çekilmekten yorulmuþ sabýr
düþtükçe geceye kahýr
düþün olmaya kalktým
iþte o an seni tanýdým
sarmaþ dolaþ intihar gibi dolandýn durdun baþýmda
gece kendine gebeyken
iç sancýsý derin bir lahza
oysa çýðlýk atacaktým
en kalabalýk aðzýmla
düþtükçe her yaprak
sonbahar kendi mateminde serilecekti
týpký baht/ým gibi
boylu boyunca…yoluna
itiraflara yüklediðimiz
itirazlar kadardý ayrýlýðýmýz
miþ’li geçmiþ zamanlarýn
nefretine soyundukça yalnýzlýk
adýnla beni mühürledin
baþka dudaklara
yolunda kaybettim
kazanýlmýþ ne varsa
sancý dar gelir
sözcüklerle kýrýlýr zincir
isimsiz bir sokakta kin
çok seven bir kalpte
hep hain
tekrarlarýn kalbimi belledikçe
belledim geçmiþi
ikimizde telaþlý ve tutsaktýk
öpülmemiþ aðýzlara
küfrü beleþe getirdikçe
bin paraya namus satýn aldýk
bozdurduk harcadýk
harcadýkça aðladýk yaðmur sularýnda
harabe adreslerin köhnesinde
sevgili dilinde
sayýsýz gizem yüklenir
ve kimsesiz sen
ve kimsesiz ben
ve sele akan ölümde sessizce
kýyametimi erteleyip
fýsýldýyorum
delik deþiðim
aþk ile ölüm arasýnda…