misafir...

bir dürtü
düþün peþinde çoðalýyor
tufanla birlikte çýkýnca kalp üstüne
keskin bir yabancý
kendi göç hazýrlýðýna soyunuyor
ortak bir yazgý adýnda

seyirlik hayatlarýn
ibretlik öyküleri yazýlýyor
acýnýn tarifi henüz mümkünken aþk’ta
ve tüm kýyý kenar damarlarý
kesiksel ahengin notalarýný çalýyor
intihar artýk sadece sýradan bir kelime

yanlýþ anlamalar için taþýnan sûret
kendini oradan görmek için koþuyor aynaya
bir vakitler ne kadar güzeldin sen
hiç anlamadýkça beni
sözlerin
þimdi içimde sadece kulak misafiri

çoktan sökülmüþ
puslu bir geçmiþin izleri
aykýrý renkleri çizerken bedeninde
yapraklarýn sürüklediði bakýþlarýn
ölümsüz baharlarý müjdeliyordu
soyut bir gölgeye düþen cemre gibi

tüm niyetlerin bedenleri varmýþçasýna
görünebildiði bir yerde
iyi halden salýverildiðimde anladým
bakýþlarýnýn gökyüzü kadar uçsuz olduðunu
gözümden vurulunca hasretine
kavuþmak artýk sadece sýradan bir kelime

aþk’ýn bilge iris/ine konan kelebekler ölümsüzdür
iki kesinlik arasý hükmünü süren karanlýk gibi
“sýðýnýlacak hiçbir yer yok” diyen Kafka dýr sevgili
bir vakitler nasýl da sýðýnýrdýn bana
hep terk ederken beni
yalnýzlýðýn
þimdi içimde gitmek bilmeyen misafir…