Radyoda hüzünlü bir melodi var yine, Bir kez daha beni alýp zavallý dünyamdan, bilmem nerelere götürüyor, Ezgi dünyasýna dalmýþ ya bu gönül, Ne melânkoli, bak! Düþünde sevdâlar kur’uyor.
Feleðe küsmek mi, nasýl? Kendi düþmüþ ya yürek bu yangýna; Neden baþkasýný asýp kesiyor? Belki çare yok; elim mahkum, düþkün sinem, bir baþýna kalmak ne zor! O da, benim canýma yetiyor.
Zaman ne hýzlý geçiyor, bak! þarkýsýný bile dinlemeden sevdanýn, haþin bir ses, ezgileri boðuyor, Daha inadýna sevmeden seni, doymadan, Yüreðimin düþü yarým kalýyor.
Hesap zamaný mý geliyor, bilmem? Ecelime susamýþ ya can meleði, Kýyamet gibi sarýp dünyamý, darmadaðýn ediyor.
Vakti, zamaný mýdýr hiç bilmeden, Nasýl dayanacaðýný da sormadan yüreðin, Hoyratça söküp can baðýmý, hiç acýmadan koparýyor.
Ecel türkülerine geçiyor þu radyom, Her vuruþunda sazýna, tellerine Yüreðime toprak atýyor...
09.08.2008 - 2009 Sosyal Medyada Paylaşın:
orhanti Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.