Zamanýn çaldýðýný yine zaman býraktý avuçlarýma.
Ýki basamak indikten sonra, gerçekti
Üstelik tam karþýmda...
Gözlerinde ýþýldýyordu beni tanýyor olmanýn
Farkýndalýðý.
Yaslandým inancýna,
Taþýmýyordu beni ayaklarým.
Bu O’ysa eðer,
Bulamayacaðýmý sandýðým kimdi Tanrým?
Gülümsüyordu yine her zaman ki þefkatiyle,
Gülüm küsüyordu vakitsizliklere.
Bir çay içimi zaman aktý boðazýmdan,
Anýlar terledi omuzlarýmda,
Sözlerinde keþkeler sallanýrken,
Ýyikilerimiz yüzümüzü aydýnlatmýþtý çoktan.
Ýç sesini de duydum,
Dýþ sesinin yankýsýndan.
Söyleyemedikleri söylediklerinden fazlaydý.
Düþmüyordu korkularý yakasýndan,
Eskisinden daha kaçamak bakýþlarý,
Susarak geçmesini beklediði serzeniþiyle o,
Gerçekti...
Zamanýn çaldýðýný yine zaman býraktý avuçlarýma.
Kelimesiz düþler kurarken biz,
Kelimelerle olasý düþleri yýkýyorduk.
Ýmkansýzdý hayatý ensesinden yakalamak,
Biliyorduk...
Bir söylüyor,
Üç erteliyorduk...
Yutkunuyorduk boðazýmýzdan geçmeyenleri,
Yine gülümsüyor,
Güne seviniyor,
Kadere küsüyorduk...
Biz seninle,
Bir öðle vakti,
Vakitsizlik fincanlarýmýzda,
Birbirimizi yudumluyorduk...
Elif SEZGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.