hayat dediðin
sanýldýðýndan daha derindir
yaþayýnca deðil
ölünce öðrenirsin
nef/e/sini tutmayý
gözleri olmayan nazarsýz bir istek
kývrýlmýþ yalnýzlýðýn koynuna
düþtü düþecek derken
öylece eðleþiyor yýldýzda
kitapsýz bir kavmin müjdecisi nefes
göbek deliðinden huylanan
azgýn bakýþlý Ýstanbul boðazýna doðru
efil efil estikçe
iki yaka da kýz oðlan kýz ayýplar
tek tek diziliyor huzuruna
/ahh gece bir uyusa ciðerim
bilirdim ben o huzurda yapacaklarýmý ya/
þimdi sadece gölgeni avutuyorsun
daha henüz kaldýrým taþlarýyla yeni tanýþmýþ
göz yaþlarýyla
dürüldüðü yerden açýlmayý bekleyen
bir umut peþinde
ateþle sarmaþ dolaþ
külü ile durmaksýzýn oynaþ
/allahýný çift gözle bile göremeyen
dut pekmezi içmiþ hancýnýn duvarýnda söktüm alfabeyi ciðerim
“benim adým hayat
ya zar at
ya da oynat”/
sen
akýl almaz bir hezeyanýn
kýsýr döngüsü
mahallenin mis amber kokulu
kadife seslisi
biraz da sislisi
kart kahkahalý ablalarýn eteðine düþürdüðün taþlarla oynardýn
ergen oðlanlarýn diyaframýndan çýkardýðý ahh’larla
kayýp ruhlarýn miladýna kaldýrdýðýn kadehleri bilir
cumhuriyet meyhanesi
bir de kýrdýðýn cevizlerin kabuklarý ile
kendine ev yapan
sevda sokaðý sakinleri
/geçelim þimdi bunlarý ciðerim
mazi dediðin
diktirmekten dikiþ tutmayan soðan zarý/
takvimin biçtiði zamansýzlýðýn
kanlý ellerinde
kendine ait bir teselli ile görmüþtüm
ibret anlarýn henüz gerçekleþmemiþ
intihar suskunluðu gözlerini
gece seviþmelerinin
birinci baskýdan girdiði renkli gazete sayfalarýnda
malum manþeti atan dudaklarýn
öl desen
ölenlerin ölüm ilanýný mýrýldanýrken
kim bilir kaç faninin helvasýný kavurdu yüreðin
/þimdi canýma iliklenmiþ bu aþk düðmesi
koptu kopacak ciðerim
sen en iyisi bu þiiri bana yazmamýþ ol
bende senden intikam almayayým/
peki…