‘’Ýnsan ezberini unutur mu?’’ diyenlere ithaf olunur.
Zordur gönül yükünü taþýtmak gönle
Aklýn hükümlerini taþýtmak gönle.
Var mý çare bu çaresiz derde,
Nerde devasý, derdin nerde?
Sana huzur yok, çýkýþ yok bu iklimde
Hep dökülmüþ yapraklar, yerde.
Saçýný yolmuþ goncalar,
Sesi kýsýlmýþ, ötmüyor bülbüller.
Sönmüþ ümitlerin dar akþamlarda
Sana ýþýk yok, fenersiz kaldýn yollarda.
Sabahý, þafaðý yok bu akþamlarýn;
Sýcaðý, ýsýsý yok bu ayazlarýn.
‘’Arzular madem kaldý dar akþamda
Öyleyse gönül de ayazlarda.
Akþamýn þerri, sabahýn hayrý varsa,
Sabahý, þafaðý, güneþi yoksa ümitlerin,
Akþamlar geceye dönecek, gecelerse
Sabahý göremeyecek, sonudur ömrün!
Artýk ‘’ezber’’ler bozulmuþtur,
‘’Ezber’’ler unutulmuþtur,
Yok sayýlmýþtýr!
04.04.09
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.