ÖLÜ ŞEHİR

Günlerdir asýlmakta kirli bir ilmikle
Ýçimdeki vaftiz edilmiþ çocukluðum
Ölmemiþ naaþýma akbabalar üþüþmekte
Ve, yüreðim bir ayaz tufanda üþümekte

Bir kurþun benliðim, sýkýlmakta karanlýklara
Ceplerim yýrtýk,biriktiremediðim anýlara
Bu þehir suskun,bu þehir ölü,bu þehir sen/siz
Bu þehir baþlý baþýna koca bir ayýp
Tüm inandýðým sözlerin harfleri kayýp

Kitaplarým karakolun sobasýnda yakýlmýþ
Susturamadýðým sesimin yankýlarý sararmýþ
Esaret kokulu bahçenin köþesinde
Duvarlara vurduðum yumruklarým kanamýþ
Sana ise sadece yüreðimdeki bebek inanmýþ
Ýçimde büyürken minik bedeniyle hayat
Ben kadar, haksýzlýklarý boþa sorgulamýþ

Cesedimi yakýn þimdi riyakarlar
Küllerimi savurun rüzgara
Uçurtmalarýn iplerini kesin
Çocuklarý inandýrýn özgür masallara

Yalan düzlüklerden geçin sessizce
Özgürlüðün uçurumundan, beni itin.


Sosyal Medyada Paylaşın: