Aşkın Mi(l)adı

upuzun bir yalnýzlýða akýyor gece
dilimden kayan yaralý sözcükler
birikiyor
hýçkýrýkla sarsýlan mendile



öfke nöbetiyle titreyen ellerim
boþluða düþerken
miadýný dolduran kanamalý aþký
çaresizce izliyorum çarmýha gerilirken



gönül evine sýðmayan hüzünler
taþýyor bendimden
ay kanayýp sularda kaybolurken
eprimiþ anýlarla birlikte düþüyorsun gözlerimden



öpüþüyor yaðmurla didiklenen düþlerim
küme küme bulutlar geçiyor üzerimden
en siyahýný ben alýyorum
grisini sen…



havada uçuþan çeliþkili sesler
sýðýnýyor göðüs kafesime
düþler harf harf eksilirken sözcüklerden
çoðalan keskin alevler
sýçrýyor parmak ucumdan yüreðime



hançerliyorum dilimin ucundaki sözcükleri
belleðim uyuþurken
ýslayýp acýyý yaðmurla
asýyorum kirpik tellerime her akþam yeniden



oysa
“önceden yazýlmýþ repliklerle
aþk oyunu oynanmaz” diye
perdeye gölge düþürmemiþtim
aklým ateþle oynarken…



þimdi
özün söze hükmettiði yerdeyim
hangi þiir ruhun arterine neþter olur ki
ölümü alnýndan öperken!



Aslý Aydýn
Sosyal Medyada Paylaşın: