Tual

Önce mavi’den yeni renkler yaratmayý sevdi
okþarken denizi gözlerinin ucuyla
en fazla bahar bulutlarýný çizerdi
ve Kýzkulesini, oturup dalgakýranlarda


Ne vakit tuale uzak kalsa fýrçasý
o ara halk ekmeði ufalardý balýklara
bundandý üç þehir deðiþtirmesi
on dört yýlda,ikisi sürgün
diðeri babasýný gömmek içindi Ankara’da

/peþinatçý üniversiteler yoktu o yýllarda
üç mezundan biri saðduyu r u c u
kalanlarý yeniçeri’ydiler
kimineyse gurbet sayýlmýyordu baþþehir
ki zaten basmazlardý çamura/

Yine de görülmedi hüzünlendiði
hiçbir istasyonda sustuðu da duyulmamýþtý
ne hýrkasýz çocuklar
yaþandýðý gibi yazýlmayan cinayetleri duyurduðunda
ne de mor bileklerinde paslý kelepçe
karýþýrken halkýnýn arasýna


Belki sevgilisi yoktu
fakat tahta bir bavulu vardý hep ardýnda
bu yüzden mutluydu
yaðmuru koklayarak giderirdi özlemleri
kuþlarla ýslýk çalarak aþtýðý kentler gibi


Aldýrmazdý çýldýran rüzgarlara
kartal yuvasý sýcaklýðý gibi açarken göðsünü
nerede bir derbeder görse orada kaskatý kesilirdi
gözleri, kasketi gibi
yine de isyan etmezdi duvarlara


Ben en çok
resim yapmayý seviyorum derdi
ama çizemedi hiçbir tuale çocukluðunu
ve hiç aðlayamadý
oturup karþýsýnda sabahadek onun

Öldüðünde dostumdu
artýk her hangi bir yalan kadar hayatýmda yoktu




Devin Karaca


Sosyal Medyada Paylaşın: