Ýthafýna mazhar olan kiþi
kuruyan güllerin
yapraklarýný döktüðü bir mevsimdi
sessiz kalmýþtý sokaklar
pencerede fesleðenler solmuþ
umutsuz çocuklarýn bakýþlarýnda
düþ olmuþtu þekerler
sus olmuþ bir þehrin
yalnýzlýðýdýr çalýnan þarkýlar
denizin geceye seranatý
mavi gökyüzü
kýzýllýðýnda güneþ
dudaklarýnda esrik sevda günleri.....
sebepsiz fýrtýnalara
yelken açýyor yüreðim
derdim
dermansýzlýðýndadýr bilesin sevgilim
bir kuþun
kýrýlmýþ kanadýnda buldum hüznü
býraktým yalnýzlýðý
sensiz kalan sokaklara
þimdi
her haykýrdýðýmda
adýn dönüyor rüzgarlarla.....
suskun manilerin
sesli harflerinde nefes alýyordun
kan doðranmýþ ekmekleri kesen býçak oluyordu hüznün
oysa yeþerecek çok fidan vardý
sen ayný býçakla
köklerini kazýyordun.....
yaðmur;
yorgun ruhunun üzerine serpiþiyordu
sisli gülümsemesiyle bir þehrin
adýna hüznün baþkenti diyorlardý
ah zaman
zamansýzlýðýn içinde
ne büyük yanýlgý, görüyorsun Tanrým.....
sorgu duvarlarýmýn yüzünü kara bürümüþ
oysa kelimelerimin rengi hep mavi
içime sýðmayan çocuk yaným çoktan firari
dikenle telleri izi kalmýþ göðsünde afaki
býrakma diyorum
ellerimi býrakma herþeye raðmen
sonra saklýyorum ellerimi
ürküyorum
dudaklarýmda limandan kalkmýþ gemi telaþý.....
el sallýyorum göðsümdeki geceye
bu ne yaman aþk savaþý
kaybedilmiþ günlerin
yazgý defterlerinde ahiret hesabý.....
deniz can yýlmaz