kelebek ölüsü

eskiden ne kolaydý unutmak
açýk yaraya tuz basýp
zaman’la havalandýrmak

sonrasý küçük bir iz
sýzlamayan
belli belirsiz...

oysa sen
kaç kez kabuk baðladýn bilsen
kaç kez kanadýn yeniden
tam kapandýn dediðim yerden
...


(yaðmura doðmuþ kelebekti aþkýmýz
korumak isterken ellerimle boðduðum...
ki ben yýllar sonra
hala
onu cebimde taþýyorum)


herkeste seni arýyorum
bir mimik
bir jest/ bildik bir söz
sen gibi bakan bir çift göz...


laf aramýzda hala
”mutluluk o kapaðýn altýnda” sanýyorum
kapaklar biriktikçe önümde
herkesi sen sayýyorum


sen diye konuþup
dokunurken onlara
yavaþ yavaþ seni giydiriyorum

-hani bir mucize olursa diye
ara ara kelebeði yokluyorum-

sen bol geldikçe herkese
ben kendime darlanýyorum

ve çekip giderken
menzili belirsiz bir yolcunun mola telaþýyla

kal diyorlar…
sana/ aðzýmda büyütüp
bir türlü söyleyemediðim
ve keþkelerimin ortasýnda
bir ceset gibi duran
kal
nasýl da kolaymýþ meðer

-sen
yine de öyle gider miydin
kal diyebilseydim eðer-

...

biletini eliyle yakýp
treni çoktan kaçýrmýþ
avare yolcu gibi gidiyorum

ve lanet olsun biliyorum
boþa yürek aþýndýrýyorum

girdiðim bütün yollardan
illaki sana çýkýyorum

Sosyal Medyada Paylaşın: