YOKSUN

Hiç istemedi caným kendimi senden sonra
Duramadým boþluðunla dolan bu evde bir baþýma.
Soyunup aydýnlýðýndan, sýyrýlýp yarým kalan düþlerimden güç bela
Boþuna yürüdüðüm yollardan geçip attým kendimi kýyýya,
Ýçimde dallanýp budaklanan, gün sayan bir çýðlýða.
Zaman,
Üstüme aldýðýn, gününü gün eden kör bir kuma.

Deniz tutkusuz, körfez buruþmuþ,
Cemrenin suya düþmesini bekliyor bir vapur,
Vapurun peþinde Ýzmirli bir martý yol olmuþ,
Yorgun kahkahalar atýyor
Kahkahalarý içimde yol yol bir çýðlýk,
Sahipsiz silik bir gölge peþimde
Kan gibi, ýlýk ýlýk soluyorum yýldýzsýz bir geceye.

Sen yoksun,
Ben yoksun.

Çarþaflara serilmiþ sere serpe yatýyor kokun,
Sen yoksun.
Sen yoksun, ben yoksun.
Bir var bir yok oluyor kokun,
Gözlerime bir hüzünden menekþeler doluyor -mosmor-
Senin yüzünden
Süzülen eski -dehþet gibi- bir keder, gülüþlerden yoksun yüzüme konuyor.

Ne susmak, ne aðlamak... Gözyaþlarý susta duruyor.
Sustalý hiçbir duygu aþina deðil bana þimdi.
Þimdi hiçbir gül hiçbir dala yaraþmýyor,
Mürekkep yalamýþ hiçbir hüzün bu aþka yakýþmýyor -susun.
Hiç içimden gelmiyor yoksun demek, yok! Susadým, yoksun.
Yok yok, yoksun, yoksunum, sessiz olmalýyým, þimdi sustum,
Bil ki daðlarýn arasýnda mahpus kalmýþ bir çöl gibi yoksulum.

Þimdiki zamanýn med-cezir tutanaklarýna göre;
Uykularýma dokunan, güftesi bahar þehrimdeymiþsin az önce,
Benim dümdüz kentimden geçip, ana avrat sövüp sayýp güz gibi gitmiþsin.
Ýmbatý düpedüz lodosa çevirmiþsin.
Rüzgârlara yazýlmýþ aðza alýnmayacak kelimeleri bir mezarlýk bahçesi
gibi aðýrlayan nefesin.
Bir kendini bilmezin yazdýðý bir takým lalettayin tutanaklara göre;
Hem varmýþsýn, hem de yokmuþsun þimdi zamaný dik basamaklý kendi kentinde.

Yoksa hala benim þehrimde misin?
Benim þehrimde yokken bile
Var mýsýn þimdi bende, caným söyle?
Yok yok, yoksun. Yokuþlarýndan yoksunum.
Durup dururken -yok caným-
Yol alan bir vapurun ardýndan ürperen bir iskele gibi mahzunum...
Ben, güllük gülistanlýk bir çöl kadar yoksulum.

Aynadaki fotoðrafýmýza bakýyorum,
Gençsin, gülümsüyor gözlerin.
Söylemeden geçemeyeceðim:
Gençliðini yokuþa süren
Gençliðimden çoktan geçtim ben.
Zaten o zamanlar ben yoktum ki,
Ve tutukluyum devrik yüreklerin aynasýnda þimdi.

Akrep nasýl sokar kendini
Bilmiyorsun,
Hiç bilmiyorsun
Bir bir nasýl gezdim ben tüm ölümleri,
Bilmiyorsun benim ölümlerimi, ölüp ölüp diriliþlerimi
Bana kaça patladý böylesine yok oluþum,
Bilmiyorum, hiç bilemiyorum kaça geldi yeniden varoluþum.

Baþka bir kent daha olmalý diye çýktým dudaklarýndan yola,
Bulduðum ilk kuytuya seni de getirdim bal kovaným.
Kuytuma geldin bal gibi de ama...
Ama yoksun iþte ne kýyýmda ne kuytumda ne karþýda ne de karþýmda.
Bilmiyorsun, köþe bucak kaçarken aklýndan
Neler ödedim ben yokluðunda senin yokluðuna,
Eþkâlinin aksi sanýp karþýsýnda soyunduðum bütün o düzmece aþklara.

Ne bir yol ne de bir gemi var karþý kýyýya diyor
Yýkýlan duvarlarý esrik aklýmýn,
Aklým, senden yoksun olduðunda.
Sen yoksan, bilirim;
Adým bilinmeyen adreslerde kancýk bir zil gibi çalar bu þehirde.
Adým yazmýyorsa bir kapýda, ben bir adreste yoksam,
Bilirim, adým adým beni ararsýn tüm kentlerde.

Bal gibi de kucaðýndayýz iþte
Hatrýný saydýðým iki dirhem bir çekirdek bir aþkýn.
Koþmalý, aramalý, bunlarý anlatacak birilerini bulmalýyým!
Seni seviyorum demelere
Geç kalmamalýyým...
Hiç olmazsa bir iki haklý satýr,
Hakkýný sana -dün gibi- iki satýr olsun yazmalýyým.

Hesaplý aþklarda hiç yoktun, yoksun.
Ve çoksun sen kapkaççý bir bende
Baþýbozuk dimaðýmda
Devr-i daim oluyorsun, çoksun,
Hep çoktun -bal gibi de-
Ben hep o ayný boynu bükük çocuk, sen varken bile hep yoksun.
Bir kýyýnýn ýssýzlýðýnda, ilk nefesimi alýrmýþçasýna boðuluyorum.

Duygu Günkut
03/02/2009 19:30 Karþýyaka
Sosyal Medyada Paylaşın: