Ankara’da güneþ doðuyordur þimdi. Fütursuz , arsýz , acelesiz. Bir eylül sonu gerdiðim perdemizin açýk kalmýþ bir köþesinden, Uzatmýþtýr baþýný içeri. Ve sen yataðýmýzda, Sere serpe, Bir ucu açýlmýþ yorganýnýn, Bir bacaðýn dýþarýda. Bilirim deli yatarsýn. Hele bensiz, Yoksa üstünü örtecek kimse, Tostoparlak olmuþsundur, serin Ankara sabahýnda. Saçlarýn daðýnýk, burnun hafifçe kalkýk, Ve bir çil deryasý kaplamýþtýr yastýðýný. Dayamýþsýndýr yanaðýný, yataðýnýn kýtýklaþmýþ bir ucuna, Sanki benmiþçesine.