Sevmek,imkansýz olunca mý, bu kadar mutlu ediyor insaný? Ve o mutluluðun tohumu acý olduðu için mi vazgeçilmiyor acaba kolay kolay? Elini tutabilecek kadar yakýn olup, gözlerinde olmamak...
O arkasýna bakmadan giderken,geriye dönüp baktýran. O inatla ilerlerken hayatýnýzdan baþka hayatlara son bir kez bakmasý için ardýna,sessiz çýðlýklar attýran Kendi yok oluþunuzu izlerken bile onun gidiþinde, hala onu dileten.. . Bu mu aþký hem dayanýlmaz hem vazgeçilmez kýlan.? Sosyal Medyada Paylaşın:
sakiin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.