BÜYÜMEK
Yorgun düþtüm..
Gerilerde,gidenlerin ardýnda...
Çocukluðumdan bugüne kalan bir avuç insan,
her geçen gün yok oluyor birer birer.
Kalanlarsa yabancýlaþýyor git gide
Zaman herkesi tüketiyor iþte..
Eskiden küçüktü her þey,ben küçüktüm,
mutluluklarým,sevinçlerim,hýrslarým,kinim
hatta gökyüzüm,güneþim,
dünyam küçüktü.
Günlerim ne kadar masumsa,
gecelerim de o kadar dertsizdi.
Tasasýzdý yaþam...
Gözyaþlarým bazen bir þeker,bazen bir izin uðrunaydý.
Þimdi yitirdiklerimin ardýndan akýyorlar.
Çoðu zaman her damlasýnýn izi kalýyor
içimdeki çocuðun yüzünde.
Hayat tatlý bir yaðmur gibi baþladý önce,
kokusu dokunuþu heyecanla sardý.
Sonra rüzgarý fýrtýnaya,damlalarý sele,
heyecaný korkuya dönüþüverdi adeta...
Büyümek;
bir yaðmur damlasýyken,
soðuk,sert bir doluya dönüþmek
ve ýslak bir caddede duran sokak lambasýnýn aydýnlýðýnda
yere çakýlmak gibiymiþ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.