Kasvetle gelip akþam, sürgülenince kapým Hüzünüm sevincimi fersah fersah aþar hep Senden sonradýr ki ben sanki yanan çeraðým Kalpten oluk oluk kan, gözümden yaþ taþar hep
Ko bu eski âþýkýn orda burda sürünsün Ko gördüðü her güzel senmiþ gibi görünsün Ben efkâra batayým, dað dumana bürünsün Cismin baþka kucakta, sevdan bende yaþar hep
Ben gözüne hasretsem sen gözünü yumardýn Gönlüme eziyetten bilmem ki ne umardýn Sevdikçe kibirlendin, sevildikçe þýmardýn Sende neyi sevdim ben aklým buna þaþar hep
Bilinmez gazabýnla ayrýldýk ta hiç yoktan Baþka sevgililerle unuttun beni çoktan Kýrk yýlýn baþýnda bir murad istesem Hak’tan Sanki çaðýrmýþ gibi bana dertler koþar hep
Sen gibi vefasýza harcettim baharým ben Þimdi bendi yýkýlmýþ sularca çaðlarým ben El bilmez iþtîyakým, içimden aðlarým ben Eksiltemem zerrece dert coþtukça coþar hep
(Kartal / Ýstanbul - 1979)
Zekâi BUDAK
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zekâi Budak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.