sefil bir gece yarýsý
ne zaman elime kaðýt kalem alsam sana sesleniyorum
karanlýklar sokuluyor içime
yalnýzlýðý sürüp kalemime buruk þiirler yazýyorum
seni anlatýyorum kimselerin bilmediði mýsralarda
artýk sabahý beklemiyorum geceleri
zaman dursun istiyorum seni düþünürken
seni daha çok özlüyorum gözyaþlarý düþünce tenime
bayram sabahýna yalnýz uyanan bir kadýnýn
masum bakýþlarýndaki acýyý duyuyorum her damlasýnda
eski gülümsemem sýyrýlýp düþüyor yüzümden
karanlýklar parçalanýyor ay ýþýðý sýzýyor uykuma
eski bir resmine saplanýyor gözlerim bu loþ aydýnlýkta
elinde olsa onda bile gözlerini benden kaçýracaktýn
sensizliði bilmeden beni sensiz býraktýn
nereye baksam sen varsýn
bakýþýn asýlý duruyor kirpiklerimin penceresinde
hafif bir yaðmur ayaklandýrýrken ýslak toprak kokusunu
þehrin üzerine buram buram yalnýzlýk yaðýyor
kimsesiz parklarda salýncaklar bile boþ sallanýyor
sen gittikten sonra ilk defa resimlerini elime aldým
söyleyemedim adýný kimselere bakamadým
kaybolan bir çocuðun anne sýcaðýný özlemesi gibi
adýnla bitirdim her cümlemi
ellerim bir dua ya yükselip kaldý aminler esir aldý dilimi
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.