İSTANBUL GECELERİ

Ýstanbul’un sessiz geceleriyle konuþurum,
Hafifçe esen rüzgâr beni dinler, gülümser,
On beþini tamamlamýþ ay, bana kaþ eder
Ve etrafýn karanlýklarý benden bahseder…

Gökyüzü; gecenin yarýsýnda masmavi,
Hafifçe kulaklarýma gelen araba sesi,
Minarelerin ýþýklarý yükselir göklere,
Karanlýklara korkusuzca verir nefesi…

Gece; köpekler dolaþýr caddelerde,
Ýþtahla çöp yýðýnlarýný eþeleyerek…
Karýnlarýný bir dem doyurabilmek için,
Koþtukça koþar karanlýklarý yýrtarak...

Gecenin geç saatlerine kadar insanlar,
Bulduklarý temiz havanýn tadýný alýrlar.
Sakin bir kafa, pisliklerden uzaklarda,
Kalpler, uyurgezer olmuþ sokaklarda.

Hayatýmýzda zam duraklarý vardýr,
Yolcularýmýz, buradan inip binerler,
Yýðýn yýðýn, yýðýlarak birbirlerine,
Ayakta güçlükle durabilirler...

Gece yürümek mi? Güzel olurdu,
Ah! Þu denizde martýlarý izleseydim,
Denize yay gibi nasýl süzüldüklerini,
Balýklarý iþtahla nasýl kaptýklarýný.

Ben, kendini yargýlayan bir adam,
Gece ýssýz, aðlayan sokak ortasýnda,
Karnýný dizlerine acýyla çekerek,
Oturaklarda sabahlayan adam…

Tepemizden boþanýr þu beyaz þelale,
Rengârenk yükselerek deðer göklere…
Kaybolurum, o renklerde renklenerek
Ve duygularýmý denizlerde yüzdürerek…

Ah dostum Ýstanbul! Caným Ýstanbul!
Seninle gecelemek ne güzel! Ne güzel!
Seninle aðlayýp seninle gülmek ne tatlý!
Dertsiz caddelerinde, ýssýz köþelerinde…

Keder yüklü geceler, benim can dostum,
Dertlerimi anlatacaðým, tek sýrdaþým.
Sen arkamdasýn ya! Boþ ver gerisini,
Kaçýrmayalým Temmuz akþamýnýn neþesini...

19.07.1997
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın: