Bir şehri düşünüyorum sebebi Senken..

Kim bilir neye benziyordur Ankara..
Senin anlatmadýðýn, Benim merak edip sormadýðým þehrin, ayaklarýnýn tozunu içine alan þehrin nasýldýr...
Kendime sakladýðým, kendimce yaþadýðým, kimilerinin hiçi olan Ýstanbul gibi maðrur mudur?
Suratýna yerleþen küçük bir tebessümün kaynaðý olabiliyor mudur hiç beklemediðin anda üzerini sýrýlsýklam eden vakitsiz yaðmurlar...
Dahasý, Ankara�ya da vakitsiz düþüyordur mudur yaðmurlar..
Taþlar, herhangi biri için sadece beton yýðýný olan taþlar, olmadýk veya organize edilmiþ bir rastlantýda, kalbine ya da midene kimsenin anlayamayacaðý aðrýlar býrakabiliyorlar mýdýr?
Kim bilir neye benziyordur Ankara..
Memurlarýn sabah akþam cirit attýðý sokaklarý, öyle öðrendiðim, öyle anlatýlan sokaklarý, memurlar gibi boþ vermiþ, vazgeçmiþler midir..
Dans eden, yüzü saklý bir kadýnýn vücudunun güzelliðini görür gibi oluyorlar mýdýr, pencereden dýþarýya, bir akþamýn geç saatlerine bakan insanlar...
Yoksa nüfusunda ezilmiþ, her metre karesi insan olmuþ, beton olmuþ, koca bir yalnýzlýða dönüþmüþ bir hiç mi þehrin..
Bilmek, öðrenmek, Senin anlattýðýn bir seferin içinde olabilmek, þu saatte, þu soðuða raðmen ne de güzel olurdu..
Bütün bunlarý bir kenara býrakýp;
Seni Ankarasýz düþünüyorum,
Bir banliyo treninin, iyi ýsýnmýþ odalarýndan birinde, Sana geliyor olmanýn hayaliyle birlikte..
Aklýmdan geçen , huzurun güzel þey olduðu..


Sosyal Medyada Paylaşın: